Προσφέροντας χώρο για σκέψη στους νέους

Καθώς ετοιμάζομαι να δημιουργήσω ένα ακόμη Περιβάλλον Σκέψης με τα 'δικά μου παιδιά', το γκρουπ μου των νέων ανθρώπων, έρχεται στο μυαλό μου ένα μοτίβο που έχω παρατηρήσει.

Ένα μοτίβο που έχω δει στη διάρκεια της ατομικής μου δουλειάς με νέους ανθρώπους, εκείνους που τελειώνουν το σχολείο ή το πανεπιστήμιο, που ξεκινούν ή ολοκληρώνουν τις σπουδές τους, ή που διανύουν μία από τις μεγαλύτερες μεταβάσεις της ζωής τους: την αποχώρηση από την ασφάλεια και τη σιγουριά του σπιτιού τους.

Όταν τους ρωτώ τι θα ήθελαν να συζητήσουμε ή για τι θα ήθελαν να σκεφτούν, πολύ συχνά σταματούν για λίγο και απαντούν:

«Δεν ξέρω...τι πρέπει να σκεφτώ;» και μετά περιμένουν να τους πω εγώ…

Μόλις όμως συνειδητοποιήσουν ότι αυτός είναι ο δικός τους χρόνος και ο δικός τους χώρος για να σκεφτούν, και ότι εγώ δεν πρόκειται καν να μπω στον πειρασμό να απαντήσω εκ μέρους τους, τότε κάτι αλλάζει.

Αυτό που βρίσκεται πραγματικά μέσα στο μυαλό τους αρχίζει να αναδύεται:

εκείνο που τους απασχολεί βαθιά, η σχέση που δεν ξέρουν πώς να χειριστούν, η δυσκολία με την οποία παλεύουν, η απόφαση για την οποία δεν είναι σίγουροι…

Ό,τι βρίσκεται ήσυχα μέσα στις σκέψεις τους, αναζητώντας λίγη διαύγεια ή επιβεβαίωση, επιτέλους βρίσκει τον δρόμο του προς τις λέξεις.

Το μόνο που χρειάζονταν ήταν χρόνος, ασφάλεια και άδεια να σκεφτούν φωναχτά.
Τόσο απλό και τόσο δυνατό.

Αυτή είναι η μαγεία του Περιβάλλοντος Σκέψης, της Νάνσι Κλάιν.

Ίσως τελικά το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε στους νέους ανθρώπους να μην είναι η συμβουλή, αλλά απλώς ο χώρος για να σκεφτούν για τον εαυτό τους...