Δημιουργώντας ένα Περιβάλλον Σκέψης: Στοχασμοί και ερωτήματα από την ομάδα νέων

Χαμογελώ στον εαυτό μου σήμερα. Χτες πήρα πολύ όμορφο feedback από τα δικά μου τα ‘παιδιά’ .

Ήταν ένα πανέμορφο Περιβάλλον Σκέψης. Από την πρώτη στιγμή, αναδύθηκαν συναισθήματα χαράς, ξεγνοιασιάς, παιδικών αναμνήσεων.

Τα παιδιά αυτά μίλησαν για ευγνωμοσύνη, για σεβασμό, για οικειότητα, για θάρρος, για κίνητρο, για δύναμη, για ικανοποίηση.

Στο κλείσιμο μείναμε για ώρα σιωπηλοί, σαν να μην θέλαμε να τελειώσει αυτή η ώρα που είχαμε μαζί. Ήταν πολύ συγκινητικά.

Έμαθα πολλά πράγματα για τους ανθρώπους αυτούς. Θέλουν να μάθουν και να δοκιμάσουν καινούργια πράγματα που θα τους βοηθήσουν στην πορεία της ζωής τους.

Αναρωτιούνται για το ταξίδι τους. Θα είναι ευτυχής;

What does it take to find happiness?

Μπορούν να είναι διαφορετικοί;

Πως πραγματικά βρίσκεις αυτό που θέλεις χωρίς να συμβιβάζεσαι στα ‘πρέπει’ και στα στερεότυπα των άλλων;

Πως συμφιλιώνεσαι με την αρνητική πλευρά της ζωής, χωρίς να σε καταβάλλει;

Δεν είναι υπέροχο να ακούς αυτές τις ερωτήσεις από ένα κορίτσι που μόλις έκλεισε τα 18;

Είναι φανταστικό. Το κορίτσι είναι φανταστικό!

Και πόσο όμορφο να ακούς ένα υπέροχο αγόρι, 1-2 χρόνια μεγαλύτερο, να μοιράζεται τις σκέψεις του για την δύναμη της ευγνωμοσύνης και της αισιοδοξίας, για τα όμορφα πράγματα που μας περιβάλλον, για τους ανθρώπους που κάνουν αυτές τις αναζητήσεις πιο εύκολες για μας.

Κι ένα άλλο φανταστικό κορίτσι να μιλά για την σημασία του να γνωρίζουμε τον εαυτό μας, να χτίζουμε και να ακολουθούμε την ‘δική μας ιστορία’.

Και τα υπόλοιπα υπέροχα παιδιά να συμπληρώνουν, λέγοντας να δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας, να έχουμε αυτοπεποίθηση, να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, στην πορεία μας, στην ζωή.

Και να συζητάμε τις ανησυχίες μας γιατί αυτό τις αποδυναμώνει.

Κι εγώ από την πλευρά μου να ακούω με τεντωμένα αυτιά για να μην χάσω ούτε λέξη. Να ρουφώ όλη αυτήν την γνώση, όλη αυτή τη σοφία που κρύβουν αυτά τα παιδιά.

Και να προσπαθώ να μοιραστώ κι εγώ με την σειρά μου, αυτά τα πράγματα που έχω μόλις αρχίσει να ξεκαθαρίζω και να αποδέχομαι έχοντας διανύσει σχεδόν μισό αιώνα στη ζωή αυτή…

Αυτά που εμένα βοήθησαν, στο δικό μου ταξίδι:

• την δύναμη της διαίσθησης

• την πεποίθηση ότι βαθιά μέσα μας, πάντα ξέρουμε τι είναι καλό για μας, χρειάζεται όμως να το αφουγκραστούμε, να βρεθούμε στο περιβάλλον που μας το επιτρέπει

• την αποδοχή

• την γνώση ότι σε καθετί υπάρχει το εύκολο και το δύσκολο, το φωτεινό και το σκοτεινό, το θετικό και το αρνητικό, το ναι και το όχι

• το πόσο σημαντικό είναι να ακούμε τον εαυτό μας, να μας παρατηρούμε, να καταλαβαίνουμε τις αξίες μας και τα κίνητρα μας

• να έχουμε εμπάθεια για τους εαυτούς μας

• να μας αγαπάμε.

Να αποδεχόμαστε την μοναδικότητα μας, να αγκαλιάζουμε το ταξίδι μας.

Ένα υπέροχο βράδυ Πέμπτης.

Ένα υπέροχο τέλος Οκτώβρη, γεμάτο όμορφα συναισθήματα.

Είχε ευαισθησία, ωριμότητα, αυθεντικότητα, ενθάρρυνση, ειλικρίνεια, εν συναίσθηση.

Είχε νιότη. Είχε ζωή!

Ακούν τα νέα παιδιά. Προβληματίζονται. Ενδιαφέρονται. Εξελίσσονται.

Εμείς τα ακούμε;

Πως τα υποστηρίζουμε να χαράξουν την δική τους πορεία;

Πόσο τα ενθαρρύνουμε;

Ένα όμορφο βράδυ, γεμάτο σκέψη, συναίσθημα και σύνδεση.

Μια υπενθύμιση ότι το να ακούμε, να μοιραζόμαστε και να δημιουργούμε χώρους όπου οι νέοι μπορούν να σκέφτονται ελεύθερα μπορεί πραγματικά να κάνει τον κόσμο λίγο πιο φωτεινό.